Perfectionisme ten top
Mijn perfectionisme was hier op mijn hoogtepunt: Ik was nog maar een paar jaar aan het werk als leerkracht, toen me gevraagd werd een handleiding te schrijven 'Hoe en wat in groep 3'. Dankzij een LIO stagiaire in mijn klas, die veel uren zelfstandig moest draaien, kreeg ik de tijd en de gelegenheid om deze handleiding te schrijven. Fanatiek als ik was, ging ik er direct mee aan de slag. Hele dagen vulde ik er mee. Dagen? Nee, weken zelfs. Ik kreeg ruim de tijd en de gelegenheid om hiermee aan het werk te gaan en ik stortte me er helemaal in.
Tijdens het schrijven was ik al druk met de opmaak, met het bedenken welke plaatjes er echt noodzakelijk waren om mijn teksten te ondersteunen en welk lettertype het beste paste bij mijn document. Ik verloor zeeën van tijd om de punten en de komma's op de juiste plek te plaatsen en onzeker als ik was kreeg ik zelfs mijn vader nog zo gek om het hele document nog eens tekstueel na te lopen voor me.
Perfectionisme
Waarom deed ik dit toch allemaal? Waarom besteedde ik er zoveel tijd aan? Vele jaren levenservaring later weet ik het precies: ik wilde niet falen. Ik wilde het goed doen. Mijn perfectionisme kreeg ik hier de volledige ruimte. Ik wilde dat mensen met zouden roemen om mijn professionaliteit en dat mijn document tot in lengte van dagen nog gebruikt zou worden. Ik wilde zelfs, stel je toch eens voor, dat als ik nú die school binnen zou stappen, ruim 15 jaar later, mensen zouden zeggen:' O ja! JIJ hebt dat document geschreven voor groep 3!'
Ik weet zeker dat het niet zo is. Ik weet zelfs redelijk zeker dat het management het document gelezen heeft, het heeft doorgegeven heeft aan de LIO stagiair, die het jaar afmaakte zonder mij omdat ik met verlof ging, en dat dit ook het einde was van het document. Het is, daar ben ik van overtuigd, een stille dood gestorven.
Slimmer met je tijd omgaan
De tijd die ik heb besteed aan dit document, ook thuis, had anders ingezet kunnen worden. Ik had extra instructie kunnen geven aan de leerlingen die moeite hadden met bepaalde zaken. Ik had een collega kunnen vervangen, zodat deze de administratie kon bijwerken, ik had...
Les geleerd
Het was een les die ik moest leren. Een les die af en toe nog eens herhaald wordt in mijn hoofd: Besteed je tijd aan de dingen die echt van belang zijn. Kijk naar de grote lijnen. Kijk naar het doel wat bereikt moet worden. En stel jezelf hierbij voortdurend de vraag: 'Mag het ietsje minder zijn?' Mag er iets minder perfectionisme ingezet worden, zodat er kwaliteit van leven ontstaat? Mag er iets meer genoten worden van de wereld om je heen, in plaats van jezelf te verliezen in de details?
Mag er iets meer balans zijn?
Waar kan het bij jou ietsje minder zijn? Waar kan jouw perfectionisme wel wat minder?
De digitale planner van Plannen met een glimlach
Door onze ervaringen als moeder, gezinsmanager en het onderwijs in combinatie met het bedrijfsleven weten we precies tegen welke obstakels je in het gezin aan kunt lopen.
Het voelt alsof je de hele dag intens druk bent, maar aan het einde van de dag kun je nauwelijks benoemen waar je dan zo druk mee bent geweest. Je wordt afgeleid door de waan van de dag en raak je je doelen uit het oog.
Gevolg: je hebt geen zin meer om aan je doelen te werken → je onderneemt geen actie → je voelt je waardeloos omdat je niets hebt gedaan om je doelen te bereiken.
Dat kan anders!
Hoe dan?
Doelen stellen en goede voornemens lijken gedoemd te mislukken. Door gebruik te maken van positieve emoties wordt het behalen van je doelen een stuk makkelijker.
Zomaar iets roepen gaat je dromen nog niet omzetten in realiteit. Door gebruik te maken van de digital planner krijg je niet alleen inzicht waar je tijd in gaat zitten, maar kijk je ook elke dag terug welke stap je hebt gezet om je doelen te behalen. Niet met een geheven en verwijtend vingertje, maar met behulp van vrolijke oefeningen, luchtigheid, nadenkers en gezelligheid. Van jezelf alleen maar verwijten maken word je geen beter mens, integendeel…
